Honden en bazen trainen in Tanthof
Iedere zondag loop ik hard in het schitterende recreatiegebied dat grenst aan onze wijk. Hardlopen is misschien een groot woord. Op mijn leeftijd is het meer joggen. Terwijl ik mijn vaste rondje loop kom ik altijd weer de leden tegen van hondenvereniging KC-Delft. KC Delft is een actieve vereniging van en voor hondenliefhebbers. De vereniging bestaat zelfs al sinds 1919 en heeft haar clubhuis vlak bij het spoor. De KC-leden kunnen kiezen uit een breed scala aan trainingen, cursussen, evenementen en activiteiten voor hen en voor hun trouwe viervoeters.
Als ik hevig transpirerend mijn route volg zie ik de KC leden in kleine groepjes, verspreid over het gebied, oefenen. Hun honden lijken op elkaar. Soort bij soort. De staanders bij de staanders, retrievers bij retrievers, terriërs bij terriërs. Althans, voor zover ik dat als niet-hondenkenner kan beoordelen. De honden doen allemaal moeilijke oefeningen. Ze moeten de sloot over zwemmen, een spoor van dood wild volgen en apporteren zonder dat zij hun prooi kapot bijten.
Maar niet alleen de honden lijken op elkaar en doen moeilijke oefeningen. Ook de baasjes zien er vrijwel allemaal hetzelfde uit. Zij dragen groene jagerkleding, of een stoere camouflage-outfit en, als ze het zich kunnen veroorloven, chique Dubarry laarzen. Een enkele keer is er een mevrouw bij in een flitsend ski-jack. Dat duurt meestal maar een week. De volgende keer heeft zij zich netjes aangepast en haar kleurige jack verruild voor een kledingstuk dat opgaat in de natuur. Ook de baasjes hebben het druk. Ze blazen op fluitjes, schreeuwen aanwijzingen en prijzen hun viervoeters uitbundig als de oefening geslaagd is.
Voor mij is het inmiddels een wekelijks terugkerend en vertrouwd tafereel. Maar, waar ik na al die jaren “hardlopen” nog steeds niet uit ben is de vraag: wie worden er nu getraind? Zijn dat de hondjes, of zijn dat hun baasjes? Misschien weet u het…